10.03.2023 r. uczniowie klas trzecich i ich rodzice uczestniczyli w warsztatach „Porozumienie bez przemocy”. Poznali komunikaty, które pomagają unikać agresji słownej. Amerykański doktor psychologii i mediator Marshall Rosenberg, który zajmował się zagadnieniem porozumienia między ludźmi, zaproponował własną metodę pomagającą unikać agresji słownej, którą nazwał „językiem żyrafy”. Opiera się ona na szacunku do rozmówcy oraz empatii. Jest sposobem komunikowania się bez oceniania. Skupia się na słuchaniu oraz nazywaniu własnych uczuć pojawiających się w sytuacji konfliktowej, a następnie werbalizowaniu swych potrzeb oraz oczekiwań wobec drugiej osoby. Zwrócił on uwagę na to, jak „ język przemocy”, czyli język krytyki i ocen (nazwał go „językiem szakala”), wpływa na nasze relacje i utrudnia komunikację
Język żyrafy to komunikacja nastawiona na wyrażanie swoich potrzeb i uczuć. Bez osądów i ocen. Przeciwieństwem języka serca (języka żyrafy) jest język szakala, czyli komunikacja „tradycyjna”, oparta na zasadzie wygrany–przegrany.
Język żyrafy jest skoncentrowany na osobie, która mówi – na jej uczuciach, obserwacjach i potrzebach.
ŻYRAFA:
-ma długą szyję, więc jeśli się zdenerwuje, to ma czas ochłonąć;
-ma duże serce, więc lubi dialog i współpracę;
-ma zawsze czyste uszy , więc dobrze słyszy siebie i innych;
-nie walczy, lecz chce dialogu i rozwiązania, które uwzględni innych;
-nie ocenia, lecz skupia się na faktach;
-potrafi wziąć odpowiedzialność za swoje czyny;
-mówi o tym, co czuje i co jest dla niej ważne i pyta innych, co jest ważne dla nich;
-nie wymyśla, kto jej coś zrobił, tylko pyta i rozmawia.
Język szakala dotyczy drugiej osoby – jej zachowania, uczuć i potrzeb. Wypowiedzi szakala to nie opisy i bezstronne obserwacje, ale oceny.
SZAKAL:
-lubi wygrywać, nawet kosztem innych;
-ocenia, interpretuje, uogólnia;
-nie bierze na siebie odpowiedzialności, zrzuca winę na innych;
-myśli, że wszyscy go obgadują lub robią mu na złość;
-stale walczy, choć czasem nie wiadomo z kim;
-działa, reaguje czy odpowiada zanim sprawdzi, co jest dla niego ważne;
-stale mówi MUSISZ, NIE WOLNO, POWINNO SIĘ.
Warsztaty pozwoliły dzieciom i rodzicom na :
- poznanie jak słowo wpływa na emocje,
- podniesienie kompetencji społecznych uczniów i uczennic poprzez rozwój umiejętności słuchania,
- rozwój umiejętności komunikacji bez przemocy,
- zwiększenie wiedzy uczestników na temat psychologii konfliktów, które powstają przez brak umiejętności aktywnego słuchania i rozumienia drugiej strony,
- zwiększenie umiejętności budowania pozytywnych relacji w środowisku szkolnym,
- zwiększenie bezpieczeństwa dzieci i młodzieży poprzez przezwyciężanie wzajemnych uprzedzeń, wyrównywanie szans i minimalizowanie ryzyka wykluczenia z grupy rówieśniczej,
- zwiększenie wrażliwości empatycznej na potrzeby drugiego człowieka, z uwzględnieniem swoich własnych oczekiwań,
- kształtowanie postaw obywatelskich zaangażowania, zaufania i odpowiedzialności za siebie i innych.
Rodzice obejrzeli prezentację dotyczącą uzależnień behawioralnych.
O uzależnieniu behawioralnym mówimy wówczas, gdy człowiek jest uzależniony od jakiejś czynności (a nie od podawanej substancji z zewnątrz). Uzależnienie behawioralne polega na niekontrolowanej potrzebie (a właściwie przymusie) wykonywania danego zachowania mimo świadomości jego negatywnych konsekwencji.
Rodzaje uzależnień behawioralnych
Lista czynności, które można określić jako uzależnienia behawioralne, jest długa i na bieżąco podlega ona modyfikacjom. Należy wśród nich wymienić:
- zakupoholizm,
- patologiczny hazard,
- kompulsywne objadanie się,
- ortoreksja – nadmierna koncentracja na zdrowym jedzeniu,
- uzależnienie od seksu lub pornografii,
- pracoholizm,
- uzależnienie od używania komputera i gier komputerowych,
- siecioholizm – uzależnienie od użytkowania sieci internetowej,
- fonoholizm – uzależnienie od telefonu komórkowego,
- kleptoholizm – uzależnienie od okradania,
- uzależnienie od środków masowego przekazu,
- tanoreksja – uzależnienie od opalania się w solarium,
- bigoreksja – przesadna dbałość o sylwetkę poprzez ćwiczenia fizyczne, restrykcyjną dietę, stosowanie sterydów anabolicznych,
- uzależnienie od zabiegów medycyny estetycznej i chirurgii plastycznej.
Jeśli chodzi o uzależnienia behawioralne wśród dzieci i młodzieży, najczęściej występującym rodzajem jest uzależnienie od Internetu i gier komputerowych.
Rodzice dowiedzieli się, jak można rozpoznać dziecko uzależnione np. od gier komputerowych. Jednym z podstawowych objawów tego uzależnienia behawioralnego jest sytuacja, gdy dziecko większość wolnego czasu spędza przy komputerze, nerwowo czy wręcz agresywnie reaguje na próby ingerencji osób dorosłych, zaniedbuje inne obowiązki (mogą pojawić się wagary, niskie oceny, obniżona koncentracja uwagi), rezygnuje z kontaktu ze znajomymi lub dotychczasowego hobby, aby jak najwięcej czasu grać na komputerze (czas ten ciągle się wydłuża, a niepokój i złość wzrasta, gdy nie może grać np. podczas rodzinnego obiadu), pojawiają się problemy ze snem (zaburzony rytm dnia – gra w nocy, odsypia w dzień) i odżywianiem.
Ważne jest, aby rodzic dostrzegł różnicę pomiędzy tym, co dziecko lubi robić (ale jest w stanie kontrolować, przerwać, zrezygnować), od tego, nad czym straciło kontrolę – i tu już mówimy o uzależnieniu. Czynnikiem chroniącym dziecko przed zachowaniami ryzykownymi, które mogą prowadzić do uzależnień behawioralnych, są m. in. bliskie relacje z rodzicem. Bardzo często np. nadmierne korzystanie z gier komputerowych wynika z braku kontroli rodzicielskiej i nudy.
Warsztaty dla uczniów klasy 8a
Uczniowie klasy 8a uczestniczyli w programie profilaktycznym „Smak życia, czyli debata o dopalaczach”. Celem programu było dostarczenie młodym ludziom podstawowych informacji na temat „dopalaczy” i zagrożeń wynikających z ich używania, a w konsekwencji zwiększenia ostrożności i zmniejszenia otwartości na kontakty z tymi produktami. Program oprócz dostarczenia młodzieży wiedzy na temat „dopalaczy” porusza tematykę najczęściej używanych substancji psychoaktywnych, takich jak: alkohol, nikotyna, amfetamina, marihuana.
Pedagog
